Hoe u kinderen kunt helpen om gewoontes die mensen bevoordelen te doorbreken

Denk aan een moment in uw leven waarop u ermee instemde om iets te doen, ook al wilde u dat eigenlijk niet. Misschien was het ja zeggen tegen nog meer taken op uw werk. Misschien was het een ander kind in uw overvolle agenda proppen omdat ze dringend hulp nodig hadden. Misschien was het zelfs iets triviaals, zoals instemmen met het doen van de boodschappen op weg naar huis, ook al had u de slechtste dag en wilde u gewoon even chillen.

Onze jonge klanten, ongeacht hun leeftijd, hebben dit ook meegemaakt. Het is voor bijna iedereen herkenbaar. En we weten hoe we ons daarna voelen. Alsof we een doetje zijn. Alsof we niet in staat zijn om “nee” te zeggen. Alsof we een deurmat zijn waar mensen overheen kunnen lopen.

En net als een deurmat spreken we ons niet uit.

Ons verlangen om andere mensen gelukkig te maken – people-pleasing – maakt ons uiteindelijk ongelukkig.

De kans is groot dat u in uw praktijk een mensenvreter tegenkomt. Dit is waar u op moet letten.

De soorten mensen die u in uw praktijk zult ontmoeten

1. De Beste Vriend

Matthew* wilde de beste vriend zijn die hij kon zijn. Matthew* had begrijpelijkerwijs veel vrienden. Hij was een aardige jongen, populair en altijd bereid om te helpen. En hij had vrienden die daar misbruik van maakten. Matthew* werd altijd gevraagd om zijn huiswerk te delen, dat hij elke dag ijverig afmaakte. Hij was bang om nee te zeggen en bang dat hij zich van zijn vrienden zou vervreemden als hij het verzoek afwees, maar toch gaf hij elke keer zijn huiswerk. Hij voelde zich geïrriteerd en misbruikt, iets wat hij alleen met mij, zijn therapeut, deelde. Hij zou het nooit tegen zijn vrienden kunnen zeggen.
Zijn wrok groeide en groeide met elk verzoek om zijn huiswerk, maar hij zei nooit nee, uit angst om door zijn vriendengroep verstoten te worden. Matthew* zag de problemen niet die hij veroorzaakte door altijd ja te zeggen. De cijfers van zijn vrienden begonnen te dalen omdat ze het werk niet begrepen, iets wat zou helpen door hun eigen huiswerk te maken. Maar hij was gelukkig, zolang zijn vrienden maar met hem om bleven gaan, zelfs als dat betekende dat hij gebruikt werd.

2. De perfecte student

Alana* was het schoolvoorbeeld van een perfecte studente. Haar cijfers waren fantastisch, ze was altijd op tijd voor de les, ze deed meer dan haar best met al haar projecten en ze had altijd haar hand in de lucht, klaar om elke vraag van haar leraren te beantwoorden. Haar rapporten waren altijd vol lof over hoe geweldig ze was. Tijdens de lunchpauze bleef ze achter om de rommel van haar medeleerlingen op te ruimen, want haar werkplek was natuurlijk onberispelijk.
Alana* kwam bij mij omdat ze worstelde met angsten. Dit perfectionisme, gedreven door haar verlangen om haar leraren tevreden te stellen, leidde ertoe dat ze haar eigen behoeften en interesses verwaarloosde. Ze hing liever rond met haar vriendinnen tijdens de lunchpauze, in plaats van de rommel van haar klasgenoten op te ruimen. Ze wenste gewoon dat haar leerkracht iets zou zeggen als “Oh nee, Alana*, ga maar naar buiten en ontspan je. Ik zal ervoor zorgen dat de rommelige kinderen de volgende keer achterblijven.” Maar dat deed haar juf nooit, dus bleef ze helpen. Ze vond het heerlijk om haar rapport te krijgen waarop stond hoe behulpzaam en aardig ze was. Als haar juf een slecht humeur leek te hebben, zat ze de hele dag te piekeren over wat ze verkeerd had gedaan.

3. Het meest behulpzame kind

Felicity* werd vaak ‘een oude ziel’ of ‘wijs voor haar leeftijd’ genoemd. Ze vond het een leuk compliment en begreep dat ze het kreeg omdat ze thuis zo behulpzaam was, net als een volwassene. Ze wist hoe hard haar ouders werkten, late uren, uitgeput thuiskomen, dus deed ze haar best om waar mogelijk te helpen met haar broers en zussen. Dit nam de vorm aan van wat extra huishoudelijke taken, spelen met haar jongere broertjes en zusjes, en eten klaarmaken met de onderdelen die ze kon doen, zoals vuile potten afwassen die gebruikt zouden worden. Soms vertelde haar moeder haar dat ze een ‘natuurtalent’ was als het op opvoeden aankwam en daar was ze dan zo trots op.
Als haar broers en zussen ruzie hadden, trad Felicity* op als bemiddelaar. Haar ouders overlaadden haar met lof als ze hielp, maar na verloop van tijd begonnen ze haar hulp als vanzelfsprekend te beschouwen. Ze snauwden haar af als ze een ruzie tussen de kleinere broers en zussen niet bemiddelde. Haar ouders klaagden over het feit dat het eten pas later klaar was, omdat ze eerst de afwas moesten doen omdat Felicity* er niet op tijd bij kon zijn. Dit soort opmerkingen maakte haar echt boos. 90% van de tijd deed ze de afwas, maar op sommige dagen had ze extra huiswerk dat eerst gedaan moest worden. Ze had het gevoel dat ze niet gewaardeerd werd en daardoor groeide haar wrok. Ze werd in therapie gebracht omdat ze “nors” op haar ouders begon over te komen.

De hoge kosten van People-Pleasing

Mensen pleasen leidt tot een verlies van zelfrespect en eigenwaarde. Kinderen, tieners en volwassenen die de behoeften van anderen steeds weer boven die van zichzelf stellen, beginnen zich onzichtbaar en ondergewaardeerd te voelen, wat leidt tot emotionele problemen zoals verdriet, wrok of angst. Hun gevoel van eigenwaarde begint af te hangen van de meningen van degenen die ze proberen te behagen, en wanneer positieve bevestigingen opdrogen, wat onvermijdelijk gebeurt, raken mensen-vlezers emotioneel in een spiraal.
Voortdurend op zoek zijn naar goedkeuring van anderen en proberen om ongemak te beperken of conflicten bij andere mensen te voorkomen, kan nog meer problemen veroorzaken. Het belemmert het vermogen om een sterk gevoel van eigenwaarde en onafhankelijkheid te ontwikkelen, omdat zoveel zelfwaardering afhangt van de feedback van anderen.
Aan people-pleasing hangt een hoge prijskaartje. Het kan er zelfs toe leiden dat ze minder gerespecteerd worden door degenen die ze proberen te behagen, omdat er geen grenzen zijn.

Nee leren zeggen

Als therapeuten weten we hoe belangrijk het is om nee te zeggen, ook al hebben we er zelf soms moeite mee. Nee zeggen is een uiting van zelfrespect die erkent dat onze tijd en energie net zo goed van onszelf zijn als van anderen. Nee zeggen betekent niet dat we nooit voor anderen zullen zorgen of hun behoeften boven die van onszelf zullen stellen.
Nee zeggen betekent dat we een evenwicht vinden tussen de behoeften van anderen en wat wij nodig hebben.
Grenzen stellen is een cruciale vaardigheid die geleerd moet worden om onze jonge cliënten te helpen aan anderen duidelijk te maken dat hun eigen behoeften en prioriteiten er ook toe doen. Ze kunnen het gevoel hebben dat dit egoïstisch is. Voor iemand die diepgewortelde gewoonten heeft om mensen te plezieren, zal dit in het begin waarschijnlijk erg egoïstisch aanvoelen. Het is onze taak om hen te helpen inzien dat het niet egoïstisch is om voor zichzelf te zorgen. Het gaat om zelfbehoud en het ontwikkelen van een gezond en zeer noodzakelijk gevoel van eigenwaarde.

Het is niet gemakkelijk om de gewoonte van mensen tevreden stellen te doorbreken, maar het is cruciaal voor je emotionele welzijn, hoe oud je ook bent. Door onze jonge cliënten te leren om grenzen te stellen en voor zichzelf op te komen, leren we hen vaardigheden die hen hun hele leven lang succesvol zullen maken. Anderen gelukkig maken is belangrijk, maar onszelf gelukkig maken is net zo belangrijk.

Wij hebben verschillende werkbladen ontwikkeld, verkrijgbaar in de pakketten in onze winkel, die kinderen helpen om ‘nee’ te leren zeggen. Samen met hulpmiddelen zoals werkbladen met positieve affirmaties (PDF) of activiteiten om negatieve gedachten in positieve gedachten te helpen veranderen, staan wij voor u klaar. We hebben veel werkboeken voor cognitieve gedragstherapie gemaakt, inclusief mindfulnesstechnieken voor tieners en kinderen.