5 redenen waarom kinderen niet gemotiveerd zijn in therapie (en hoe dat te veranderen!)

Bekentenis: Ik werk al sinds dag één met kinderen en tieners, en hoewel ik het absoluut geweldig vind, is er één grote uitdaging waar ik mee te maken heb gehad en nog steeds mee te maken heb. Dat klopt, motivatie. Of beter gezegd, het gebrek eraan. Hoe authentiek en empathisch ik ook ben, hoeveel leuke spelletjes ik ook meeneem, hoeveel warme chocolademelk ik ook voor ze maak of hoeveel stickers ik ook uitdeel, ik kom nog steeds kinderen tegen die liever naar een muur staren dan in mijn kantoor zitten. Sommigen zouden zelfs liever huiswerk maken. Serieus…

In mijn begintijd als therapeut vatte ik het persoonlijk op. Ik dacht dat het iets te maken had met mijn vaardigheden en mijn vermogen om werkrelaties aan te gaan. Ik vroeg me zelfs af of ik wel de juiste professional was. U kunt zich dus wel voorstellen hoe opgelucht ik was toen ik hoorde dat een gebrek aan motivatie in feite een veelvoorkomend probleem was bij jonge cliënten. En dat veel therapeuten (zelfs ervaren therapeuten!) met soortgelijke uitdagingen te maken hadden.

De schokkende statistiek

Volgens een onderzoek van het Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology verlaat ongeveer 40% van de jonge cliënten voortijdig de therapie. Dat is een onthutsend aantal, en het vertelt ons iets cruciaals: als kinderen en tieners niet gemotiveerd zijn, blijven ze niet. Als ze niet blijven, kunnen wij ze niet helpen.

De onderliggende oorzaken begrijpen

Na veel nadenken, lezen en veel fouten onderweg, heb ik vijf belangrijke redenen gevonden waarom kinderen niet gemotiveerd zijn voor therapie. En geloof me, ze zijn niet wat u misschien denkt. In deze blog krijgt u nieuw inzicht in de echte redenen waarom veel kinderen niet gemotiveerd zijn. U zult ook enkele eenvoudige maar krachtige veranderingen ontdekken die u kunt doorvoeren om ze meer betrokken te maken.

Denk tijdens het lezen aan een cliënt met wie u werkt en die niet gemotiveerd is. Is een van de onderstaande redenen geschikt voor uw cliënt? Welke mentaliteitsveranderingen kunt u in uw werk met deze cliënt aanbrengen om zijn of haar motivatie een boost te geven? En wees niet verlegen: deel uw gedachten en eventuele vragen hieronder in het commentaar.

1. Ze hebben er niet om gevraagd

Laten we eerlijk zijn: kinderen worden niet op een ochtend wakker en zeggen: “Weet je wat ik nodig heb? Een goede therapeut.” Nee. Ze worden er meestal in meegesleurd door goedbedoelende ouders of scholen in de hoop dat ze iets aan hun gedrag kunnen doen. Misschien slaat het kind zijn jongere broertje of liegt het links en rechts. Leraren stellen misschien therapie voor omdat het kind de klas verstoort of niet sociaal is tijdens de pauze. Stelt u zich eens voor dat u plotseling naar een breiklas werd gestuurd omdat iemand anders vond dat uw stressniveau te hoog was. U hebt er niet om gevraagd, u wilt het niet en u ziet het nut er niet van in. Dat is precies hoe kinderen over therapie denken. Het is vanaf het begin een opzet voor weerstand. Ze zijn niet geïnteresseerd in de doelen die anderen stellen, die er vaak op gericht zijn om het hen gemakkelijker te maken om mee om te gaan in plaats van in hun eigen behoeften of verlangens.

2. Zij zijn niet het echte probleem

Soms is het echte probleem helemaal niet het kind. Het is de rommelige gezinsdynamiek die om hen heen hangt. Kinderen worden vaak symptomen van stress of disfunctioneren in het gezin. Echtelijke problemen, problemen met de geestelijke gezondheid of onopgeloste familietrauma’s kunnen in het gedrag van een kind tot uiting komen. In plaats van deze onderliggende problemen aan te pakken, is het gemakkelijker om het kind als het probleem te bestempelen en naar therapie te sturen. Het is het klassieke zondebokscenario waarbij het kind de geïdentificeerde patiënt (IP) wordt. Kinderen zijn niet dom; ze voelen wanneer ze gebruikt worden als afleiding van grotere problemen. Het is moeilijk om gemotiveerd te zijn als je diep van binnen weet dat het niet om jou gaat. Als therapeuten kunnen we ouders aanmoedigen om mee te zingen met Taylor Swift: “Ik ben het, hallo! Ik ben het probleem, ik ben het!” Want soms is het niet het kind dat het probleem is, maar is het de gezinsdynamiek die nader bekeken moet worden.

3. Het is saai

Ik wil u niet beledigen, maar in een kamer zitten met een volwassene die u vraagt om over uw gevoelens te praten is… hoe zeggen we dit netjes? SAAI! Traditionele therapie kan vervelend zijn voor kinderen omdat het ontworpen is door volwassenen, voor volwassenen. Kinderen zitten vol energie, nieuwsgierigheid en een verlangen om te ontdekken. Veel therapeuten verwachten dat kinderen stilzitten en over hun emoties praten als kleine volwassenen. Maar kinderen communiceren door te spelen, kunst en creativiteit. Therapie moet dynamisch, boeiend en soms zelfs leuk zijn om hun interesse vast te houden. Het gaat er niet om de sessies te veranderen in escape rooms of VIP-plaatsen voor een concert van Billie Eilish, maar om manieren te vinden die aansluiten bij hun leefwereld. Interactieve activiteiten die kinderen uitnodigen om hun sterke punten en waarden te verkennen, kunnen de sessies pittiger en leuker maken.

4. Ze zijn liever ergens anders

Denk terug aan toen u een kind was. Zat u liever in een kamer te praten over problemen en gevoelens, of speelde u buiten met uw vrienden, keek u naar TikTok of schrokte u dubbelgevulde pizza’s naar binnen? Precies. Kinderen zijn veel liever ergens anders dan in therapie. Het is geen gebrek aan motivatie; het gaat om prioriteiten. De kinderen waar wij mee werken hebben activiteiten, interesses en vrienden waar ze dol op zijn. Het idee om deze op te offeren voor een uurtje therapie is niet zo aantrekkelijk. Ooit geprobeerd om sessies met ouders of leerkrachten te plannen op tijden die hun drukke leven niet verstoren? Dat is pas een uitdaging! Een gemotiveerd kind heeft het gevoel dat therapie in zijn leven past, en niet andersom.

5. U snapt ze gewoon niet

“Ugh, je snapt het gewoon niet! Laat maar, ik weet het niet…” Klinkt dat bekend? Om een band met kinderen op te bouwen is oprechte nieuwsgierigheid en respect voor hun unieke interesses en verhalen nodig. Welk kind of welke tiener wil zich openstellen voor een oude vent die nog nooit Minecraft of Roblox heeft gespeeld? Het is onze taak om kinderen mee te nemen in hun wereld, die enorm verschilt van de onze. Dit kan betekenen dat u een TikTok-dansje moet leren, een expert in Percy Jackson moet worden en soms gewoon aanwezig moet zijn zonder agenda. Het begrijpen van de geest van een kind en de taal die het spreekt is cruciaal voor het opbouwen van een echte band. Zonder dit voelt therapie zinloos en losgekoppeld.

Dingen opschudden

Het is makkelijk om gefrustreerd te raken als de kinderen en tieners met wie we werken totaal ongemotiveerd lijken. Ik kan niet eens tellen hoe vaak ik mijn handen in de lucht heb willen steken bij bepaalde cliënten die net zo gemotiveerd zijn als een luiaard op een luie middag. Maar als we deze redenen in ons achterhoofd houden, kunnen we deze cliënten beter begrijpen en manieren vinden om het werken met hen gemakkelijker en effectiever te maken.

Dit is dus een oproep om de boel een beetje op te schudden. Laten we die stijve stoelen vervangen door knusse zitzakken en de klinische vragen inruilen voor boeiende en leuke, creatieve activiteiten. Als therapie minder als een karwei en meer als een avontuur aanvoelt, zullen kinderen en tieners eerder geneigd zijn om hun gevoelens te onderzoeken en hun eigen doelen te stellen. Laten we in hun wereld stappen, hun taal spreken (*bonuspunten als u weet wat “vibe check” betekent!) en kijken hoe de motivatie begint te werken. Het gaat er niet om de kinderen of tieners te veranderen; het gaat erom onze aanpak te veranderen.

* “Vibe check” is TikTok/Twitter jargon om iemands stemming te peilen. Probeer kinderen te verrassen door de term in uw volgende sessie te gebruiken om een gevoel voor hun vibe te krijgen en de coole, “mee-eter” therapeut te zijn.